ľ¹Ï¸£ÀûÓ°ÊÓ

Wat betekent dat dan voor de wereld? Gaan we dan alleen nog maar dood aan ouderdom? En willen we dit? Hoe oud kunnen we dan op een natuurlijke manier worden? Kijk voor antwoorden op deze (en andere vragen) naar . 

Je ziet in deze aflevering psycholoog prof. Liesbeth Woertman, verplegingswetenschapper prof. Marieke Schuurmans en moleculair bioloog dr. Peter de Keizer in gesprek over onze moeizame relatie met ouder worden.

Want iedereen wil oud worden, maar niemand wil het zijn. Terwijl ouderen straks veruit de grootste groep in onze maatschappij vormen, tellen ze minder mee, zien we vergrijzing als probleem, en zijn we vooral bang om af te takelen. Hoe komt dit? Wanneer zijn we eigenlijk oud? En hoe kunnen we ouder worden draaglijker en aantrekkelijker maken?

Kunnen we hen helpen om minder te eten/af te vallen? Of zijn er andere manieren? Kijk voor antwoorden op deze (en andere vragen) naar

Je ziet in deze aflevering psycholoog prof. Liesbeth Woertman, verplegingswetenschapper prof. Marieke Schuurmans en moleculair bioloog dr. Peter de Keizer in gesprek over onze moeizame relatie met ouder worden.

Want iedereen wil oud worden, maar niemand wil het zijn. Terwijl ouderen straks veruit de grootste groep in onze maatschappij vormen, tellen ze minder mee, zien we vergrijzing als probleem, en zijn we vooral bang om af te takelen. Hoe komt dit? Wanneer zijn we eigenlijk oud? En hoe kunnen we ouder worden draaglijker en aantrekkelijker maken?

Hoe weten we of iedereen op dezelfde manier groen ziet of dat voor mij rood voor iemand anders groen is?

Kort antwoord: door verschillende verhoudingen van de drie soorten kegels in het netvlies kunnen er subtiele verschillen zijn in kleurenzien, maar de grootste verschillen komen waarschijnlijk door interpretatie van het brein.


Uitgebreide uitleg: Mensen zonder kleurzienstoornissen hebben drie soorten kegels, ‘rode’, ‘blauwe’ en ‘groene ‘(resp. meest gevoelig voor rood, blauw en groen licht). De spectrale gevoeligheid van de 3 verschillende soorten kegels zal tussen personen ongeveer gelijk zal zijn, maar de verhouding van die kegels in het netvlies kan per persoon behoorlijk verschillen. Dat betekent dat er vanuit het netvlies verschillende soorten signalen vertrekken bij verschillende mensen. Uiteindelijk worden die signalen door de hersenen verwerkt en daar wordt er een kleur aan gegeven, die gebaseerd is op wat er geleerd is (gras is groen). Mensen zonder kleurzienstoornis lijken ook een klein beetje te verschillen van elkaar in hoe goed ze kleuren kunnen onderscheiden en dit heeft wellicht ook te maken met de verhouding van de kegels in het netvlies. Als dat klopt, betekent dit dat niet iedereen kleuren hetzelfde ziet, niet zo extreem als rood wordt als groen gezien, maar subtiel. Een tweede fenomeen dat kan spelen is de interpretatie van de kleur door de hersenen. Dit is het fenomeen van ‘colour constancy’: objecten lijken dezelfde kleur te houden ook al is de belichting verschillend. Een appel blijft groen, midden op de dag als het licht wit is maar ook ’s avonds in het rode licht van de ondergaande zon. Het voorbeeld van ‘the dress’ laat een groot effect zien van colour constancy: mensen kunnen enorm verschillen in het interpreteren van de kleur, afhankelijk van wat ze denken dat de belichting is.