ľ¹Ï¸£ÀûÓ°ÊÓ

Het is een ondeugd waar weinigen voor uitkomen: plassen in het zwembad. De Amerikaanse Olympische zwemmers Michael Phelps en Ryan Lochte gaven het vier jaar geleden voor het eerst openlijk toe. Tijdens een urenlange training hebben ze geen tijd om naar de wc te gaan, bekenden ze, maar dat geeft volgens hen niks, want het water wordt gezuiverd. Hebben ze gelijk?

Om het water in zwembaden vrij te maken van kwalijke bacteriën wordt er hypochloriet aan toegevoegd, verduidelijkt Maarten Keuten, die bij de TU Delft de hygiëne van zwembaden onderzoekt. Dat middel desinfecteert geweldig, maar heeft een bij-effect: het reageert met organisch materiaal in het water, zoals haren, huidschilfers, zweet - en urine. De chemische verbindingen die zo ontstaan, zijn niet geheel onschuldig. 

Een Amerikaanse studie, gepubliceerd in Environmental Science & Technology, maakt duidelijk dat vooral de urine in het zwembad verantwoordelijk is voor de vorming van die bijproducten. Zwemmers - daar is zowaar onderzoek naar gedaan - laten per zwembeurt gemiddeld 30 tot 80 milliliter urine achter, onbewust of met opzet. Als stoffen in urine in contact komen met hypochloriet ontstaat trichlooramine, dat als een damp boven het bad komt te hangen. Dat is de chloorlucht die zwembaden hun kenmerkende geur geeft. Wordt er veel gespetterd en gedoken en van glijbanen af geroetsjt, zegt Keuten, dan ontsnappen de stoffen sneller uit het water. 

Trichlooramine is een agressieve stof, die bij hoge concentraties kan leiden tot gezondheidsproblemen, zegt , hoogleraar gezondheidsrisicoanalyse bij het IRAS (Universiteit Utrecht). Rode ogen en geïrriteerde luchtwegen zijn de meest voorkomende klachten. Het IRAS deed de afgelopen jaren onderzoek naar de ernst van die gezondheidseffecten. Zwembadpersoneel blijkt, vergeleken met de gewone bevolking, inderdaad vaker last te hebben van luchtwegklachten en stemproblemen.

Het volledige artikel is verschenen in de Volkskrant, 5 september 2016.