In dierbare herinnering
AD
Over het verdriet na de dood van een huisdier wordt nogal eens lacherig gedaan. Maar het rouwen om een dier is vergelijkbaar met het rouwen om een mens. ,,Kater Tim was de kern van mijn leven'', zegt de Haagse Vilan van de Loo. Vilan van de Loo schrijft boek over rouwproces na dood van haar kater Tim.
Vilan van de Loo was bijna twintig jaar samen met Tim, haar rode kater. Zijn dood kon ze maar moeilijk verwerken. Over het heftige rouwproces schreef Van de Loo een boek: Van Tim naar Bertje - kleine autobiografie van rouwen en liefhebben, dat net is uitgekomen. (...)
Biografie
In eerste instantie geneerde Van de Loo zich een beetje voor haar boek over Tim. ,,Ik heb een wetenschappelijke achtergrond, ik ben gepromoveerd en werk nu aan een biografie over generaal Van Heutsz. Iets héél anders. En dan opeens zo'n hyperpersoonlijk boek over het verlies van een kleine kater. Neemt iemand mij dan nog serieus of word ik dat gekke poezenvrouwtje?''
Ze bespeurt een zekere afkeuring bij anderen. Tim is toch maar een kat? ,,Mensen vinden dat een relatie met een mens hoger staat dan die met een dier.''
Psycholoog Nienke Endenburg (54) weet dat dat niet zo is. ,,Ik heb eens een mevrouw in mijn praktijk gehad die zei: ik had liever dat mijn partner was overleden dan mijn hond.'' Endenburg is gespecialiseerd in rouwverwerking bij het overlijden van huisdieren en al 29 jaar verbonden aan de faculteit diergeneeskunde van de Universiteit Utrecht, waar ze onderzoek doet naar de relatie tussen mens en dier. ,,In Nederland rouwen mensen gemiddeld 8,5 maand om hun hond of kat. Hoe sterker de band met het dier was, hoe langer het rouwproces duurt. Dieren kunnen een grote steun zijn geweest bij een scheiding of ziekte. Als zo'n dier overlijdt, is het alsof een deel van het gezin of van jezelf wegvalt.'' Is rouwen om een dier dan vergelijkbaar met rouwen om een mens? ,,Heel vergelijkbaar.''
Psycholoog Endenburg krijgt met name mensen in haar praktijk die zijn doorverwezen door hun dierenarts. ,,Mensen tussen de 15 en 85 jaar. Mensen met of zonder partner, met of zonder kinderen. Ze hadden in elk geval altijd een heel sterke band met het dier.''
Opvallend: tachtig procent van de mensen die bij Endenburg komt is vrouw. ,,Mannen hebben een beetje een John Waynesyndroom, zoals ik het noem. Als in: mannen huilen niet. Dat zit ze vreselijk in de weg, want ze hebben dezelfde rouwproblematiek.''
Het volledige artikel is verschenen in AD/Haagsche Courant, 18 april 2017