ľ¹Ï¸£ÀûÓ°ÊÓ

Op een vrijdag in april deed konijnenfokker Cees van Schipstal (76) de deur van de schuur open, liep naar de hokken en zag een van zijn konijnen liggen, volkomen stil. Die ligt te slapen, dacht hij. Hij blies in de vacht, maar het konijn sprong niet op. Hij aaide het dier, het voelde ijskoud.Kan gebeuren, dacht hij toen nog, hartstilstand. Maar nee, maandag lag er weer een. De dierenarts kwam en entte de dieren in tegen een bekend konijnenvirus. Tevergeefs, steeds meer konijnen stierven. Soms eentje, soms vier. Elke dag stond Van Schipstal op met de gedachte: hoeveel zullen er nu dood zijn? Hij deed dagelijks andere kleren aan, verschoonde de hokken, liet geen andere mensen in de schuur. 

Niets hielp. 

Een week later kwam de dierenarts opnieuw. Die sneed een konijn open, haalde de lever, het hart en de nieren eruit, stuurde het naar een laboratorium in Duitsland. Ondertussen werden de konijnen ingeënt met een nieuw vaccin. 

Na vier dagen waren er geen doden meer. 

Van Schipstal verloor in veertien dagen tijd 63 konijnen aan RHD2 - een nieuw konijnenvirus dat sinds december rondwaart in Nederland. Vanaf 2010 is het al in Frankrijk, Spanje, België en Duitsland opgedoken. Er is geen geneesmiddel, de sterftekans is 70 procent. Hij was een van de eerste hobbyfokkers in Nederland bij wiens konijnen het officieel werd vastgesteld. (...)

Bij de faculteit Diergeneeskunde van de Universiteit Utrecht zijn meldingen uit alle provincies binnengekomen, maar de omvang van de epidemie is onbekend. Niet alle gestorven konijnen worden onderzocht. Ook komt het voor bij wilde konijnen, die niet altijd worden gevonden. Het virus wordt overgebracht via insectenbeten, door de lucht en zelfs via hooi en gras. Voor mensen is het virus ongevaarlijk, maar ze kunnen het wel overbrengen via hun kleren en schoeisel. De enige manier om het voor te zijn is inenten. 

Het volledige artikel is verschenen in de Volkskrant, 7 september 2016.