ľ�ϸ���Ӱ��

“Sequencing data in open databases zetten is in biologie de norm. Maar daarmee ben je er nog niet”, vertelt moleculair plantfysioloog Laura Dijkhuizen. “Er staat vaak weinig metadata in en een labjournal met precieze handelingen wordt meestal off-site bijgehouden. Het is daardoor heel tijdrovend om te reconstrueren wat iemand precies gedaan heeft.”

Dijkhuizen plaatst daarom haar methode op , een webgebaseerd open platform dat veel gebruikt wordt voor het delen van codes door software-ontwikkelaars. Het handige van dit systeem is dat het elke revisie van een project opslaat. “Zo kun je online alle aanpassingen vermelden die je doet. Als ik iets wijzig in mijn methode is dat voor iedereen terug te zien. Dus ook wat je geprobeerd hebt en wat niet werkte of wat je nog verbeterd hebt.”

De waarde is juist om de pre-printversie te delen. Niet alleen wat je hebt aangetoond, maar ook wat je hebt onderzocht.

Dat is niet de standaard: doorgaans zie je in een publicatie alleen het eindresultaat van experimenten. “Ik denk dat mensen bang zijn om hun fouten te laten zien”, zegt Dijkhuizen. “Maar de waarde is juist om de pre-printversie te delen. Niet alleen wat je hebt aangetoond, maar ook wat je hebt onderzocht.”

Dijkhuizen is daarom pleitbezorger van , een platform om het onderzoeksproces effectief te delen. “Zet je GitHub-methode erin, met resultaten en de DOI van de publicatie. Dan is het reproduceerbaar en kun je elkaar als wetenschappers sneller vooruit helpen.”

Deze casus is onderdeel van een longread over open science.