ľ¹Ï¸£ÀûÓ°ÊÓ

...voor deze Argentijnse dog en eigenaar. De hond lijdt aan primaire epilepsie die steeds erger wordt. Ondanks meer medicatie, waaronder Pexion, krijgt de hond clusteraanvallen. De dag voor oud en nieuw zo erg dat hij wordt opgenomen en behandeld met Midazolam, Fenobarbital en Propofol. 

Op het opnameformulier vult de eigenaresse in dat als het nodig is de hond gereanimeerd mag worden. De bedoeling is om de hond met een CRI met Propofol in slaap te houden, de dosering geleidelijk te verlagen en te hopen dat de hond dan anavalsvrij weer wakker kan worden. Met de eigenaresse wordt wel besproken dat de prognose niet geweldig is, en dat de hond wordt geëuthanaseerd als hij niet aanvalsvrij wakker wordt. Vervolgens wordt door de verschillede dierenartsen die op 31 december dienst hebben, de dosis geleidelijk aan verlaagd. Na middernacht is de dosis zodanig verlaagd dat de hond weer onrustig begint te fietsen, waarna de dosering opnieuw iets wordt verhoogd. De eigenaresse wordt gebeld en wordt meteen nijdig aan de telefoon: de dosis mag niet weer worden verhoogd, want daar zou de hond aan kunnen overlijden. Wel wordt afgesproken dat niet verder zal worden afgebouwd. Een paar uur later bezwijkt de hond aan een hartstilstand. De eigenaresse sleept alle betrokken dierenartsen voor zowel Tucht- als Beroepscollege vanwege een overdosering Propofol en omdat ze d ehond niet hebben gereanimeerd. 

Het volledige artikel is verschenen in het Tijdschrift voor Diergeneeskunde op 1 december 2018 en het is geschreven door Iaira Boissevain.