ľ�ϸ���Ӱ��

De schadelijke eiwitten die een rol spelen in het ontstaan van de Ziekte van Alzheimer, zorgen in de beginfase voor hyperactiviteit in de hersenen. Utrechtse wetenschappers onderzochten het precieze effect van dit eiwit en ontdekten dat de remmende hersenverbindingen worden aangetast. Ze publiceren hun bevindingen 26 november in Journal of Alzheimer’s Disease.

Een van de eerste verschijnselen van de Ziekte van Alzheimer is het hyperactief worden van de neuronale netwerken in de hersenen. Dat blijkt bijvoorbeeld uit aan een toename van epileptische aanvallen bij mensen die later de ziekte van Alzheimer ontwikkelen. Ook in muismodellen zien onderzoekers deze ‘epileptiforme activiteit’ in jonge dieren, nog voordat de ziekte zich openbaart. “Dit duidt erop dat hyperactiviteit een belangrijk eerste kenmerk van de ziekte is”, zegt laatste auteur Corette Wierenga.

Hyperactief

Bekend was al dat een verhoging van het eiwit amyloid β hierin een rol speelt. Een hoge concentratie van dit eiwit is schadelijk en maakt de hersencellen hyperactief. Onduidelijk was echter hoe dat precies gebeurt en hoe het de hyperactiviteit in de beginfase van de ziekte kan verklaren.

In dit onderzoek bestudeerden de onderzoekers het effect van amyloid β-eiwit door te kijken naar de remmende elektrische stromen in hersenmateriaal dat behandeld was met dit eiwit. Daaruit bleek dat deze elektrische stromen verstoord raakten en afnamen door het amyloid β-eiwit. Ook in muizen die zelf te veel amyloid β produceren, zagen de onderzoekers deze afname.

Een beter inzicht in het ontstaansmechanisme van de ziekte van Alzheimer kan hopelijk leiden tot beter therapieën

Ze ontdekten ook dat de remmende hersenverbindingen –  zogeheten inhibitoire synapsen – op de uitlopers van de zenuwcellen aanzienlijk gevoeliger zijn voor het amyloid β-eiwit dan dezelfde inhibitoire synapsen op het cellichaam van de zenuwcellen. “Deze dendritische inhibitoire synapsen zorgen ervoor dat de verschillende synaptische signalen op de juiste manier geïntegreerd en geïnterpreteerd worden door de hersencellen. Een verstoring van dit integratieproces kan leiden tot verstoorde activiteit van hersencellen”, vertelt Wierenga.

Tot nu toe is er veel onderzoek gedaan naar excitatoire cellen en excitatoire synapsen in de ziekte van Alzheimer, en veel minder naar de remmende signalen. “De functie van onze hersenen wordt uiteindelijk bepaald door de gezamenlijke, gecoördineerde activiteit van excitatoire en inhibitoire signalen. Onze resultaten laten zien dat de ontregeling van inhibitoire synapsen een belangrijke rol speelt tijdens de beginfase van de ziekte”, zegt Wierenga. “Een beter inzicht in het ontstaansmechanisme van de ziekte van Alzheimer kan hopelijk leiden tot beter therapieën of medicijnen of, in het ideale geval, een strategie om de ziekte te voorkomen in de toekomst.”