Intimiteit op afstand
Terwijl vluchtelingen en migranten altijd al afhankelijk geweest zijn van een scherm om dichtbij hun dierbaren te kunnen zijn, geldt dat nu, tijdens de coronacrisis, voor ons allemaal. Dr. Koen Leurs (Media- en Cultuurwetenschappen) werd op geïnterviewd over zijn onderzoek naar de persoonlijke en emotionele aspecten van globalisering, dat nu in een nieuw licht kan worden gezien.
Tekst of beeld?
Inmiddels zijn er ontzettend veel manieren om op afstand persoonlijke relaties te onderhouden. Leurs ontdekte patronen in de keuzes die mensen maken tussen verschillende platformen. "Tekstberichtjes zijn voor alledaagse dingen," legt hij uit. "Sommige families wensen elkaar bijvoorbeeld in de groepsapp elke avond goedenacht. Of ze vertellen waar ze mee bezig zijn. Zo wisselen ze letterlijk tekens van leven uit." Emotionele gebeurtenissen worden sneller gedeeld door te videobellen.
Paradox
In zijn onderzoek vond Leurs een paradox die digitale intimiteit kenmerkt. Aan de ene kant lijkt iemand op een scherm heel dichtbij, maar aan de andere kant betekent ophangen direct afscheid nemen en beseffen dat iemand eigenlijk heel ver weg is. Die paradox kan voor innerlijke conflicten zorgen: zo hebben jonge vluchtelingen het gevoel altijd bereikbaar te moeten zijn, waardoor het soms voelt alsof hun telefoon "brandt in hun broekzak".