ľ�ϸ���Ӱ��

Met haar proefschrift onderzocht Sanne Verra sociaaleconomische verschillen in gezondheid en beleidsvoorkeuren. Naast een sociaaleconomische kloof in gezondheid, vond Verra ook een kloof tussen beleid en de behoeften van mensen voor wie dit beleid bedoeld is. Verra: “Om gezondheidsverschillen te verkleinen, moeten de behoeften van mensen in bestaansonzekerheid centraal staan.”

Uit haar onderzoek blijkt dat het risico op slechte mentale gezondheid hoog was onder vrouwen met lage inkomens. Maar tijdens COVID-19 ervoeren vooral 65-plussers achteruitgang. Verra vond kleine sociaaleconomische verschillen in hoe belangrijk gezondheid werd gevonden. “Maar kopzorgen speelden een veel grotere rol in het verklaren van sociaaleconomische gezondheidsverschillen dan hoe belangrijk gezondheid werd gevonden.” 

Mensen in bestaansonzekerheid zorgden vooral voor hun gezondheid door te focussen op mentale ontspanning. Door een gebrek aan controle op het leven bleek het lastig om aan gezondheidsroutines vast te houden. Dit leidde tot vicieuze cirkels van verslechterende gezondheid. 

De belangrijkste behoefte van mensen in bestaansonzekerheid was meer bestaanszekerheid, met als prioriteit: woonzekerheid. Maar zelfs wanneer hierin voorzien zou zijn, bleef een behoefte om gehoord en gezien te worden bestaan. “Laagdrempelige gesprekken kunnen hun helpen om van overleven naar leven te gaan, en van zijn naar welzijn.”

Verra geeft aan dat beleid doorgaans wordt gemaakt door hoogopgeleiden. “Zij hebben vaak een voorkeur voor informatievoorziening en vaardigheidstraining als het gaat om het verbeteren van de gezondheid van mensen met lagere sociaaleconomische posities. Deze maatregelen zijn echter zelden favoriet onder mensen in lagere sociaaleconomische groepen, wijzend op een mismatch tussen hun behoeften en beleid.” Maatregelen die de sociaaleconomische situatie kunnen verbeteren werden door bestaansonzekere groepen het vaakst gekozen en werden breed gesteund.