ľ¹Ï¸£ÀûÓ°ÊÓ

In de westerse samenleving bestaat het beeld dat moeders zich schuldiger voelen dan vaders over de tijd en energie die ze aan hun werk besteden. Er wordt zelfs geclaimd dat moeders moeten leren hun schuldgevoelens te managen zodat ze zich beter kunnen richten op hun werk. Dit zou genderongelijkheid verminderen. Het onderzoek naar schuldgevoelens onder ouders bij de verhouding tussen werk en familie is echter schaars. Het is onduidelijk of moeders meer werk-familie schuldgevoelens ervaren dan vaders en wat de consequenties van deze schuldgevoelens zijn. 

De Utrechtse promovenda Lianne Aarntzen demonstreert in haar proefschrift dat de schuldgevoelens die ouders voelen over werken inderdaad hun werk-familie keuzes vormgeven. Op dagen dat moeders zich schuldiger voelen, denken ze bijvoorbeeld eerder na over het reduceren van hun werkuren.

Wanneer ouders in een ‘vadervriendelijke’ organisatie werken, dan zijn genderverschillen in schuld afwezig.

Aarntzen laat in haar proefschrift echter ook zien dat de mate waarin vaders en moeders werk-familie schuldgevoelens ervaren, voorspeld wordt door (geïnternaliseerde) genderstereotypen en dat het dus afhankelijk is van de context of moeders zich überhaupt schuldiger voelen dan vaders. Wanneer ouders bijvoorbeeld in een ‘vadervriendelijke’ organisatie werken, waarin behalve moeders ook vaders ondersteund worden in hun werk-familie balans, dan zijn genderverschillen in schuld afwezig. Een verklaring hiervoor is dat er in deze organisaties de norm gecommuniceerd wordt dat moeders en vaders beiden verantwoordelijk zijn voor de zorg voor hun kinderen, waardoor schuldgevoelens bij moeders minder zijn. 

Een belangrijke aanbeveling die voortvloeit uit Aarntzens proefschrift is dat in plaats van het focussen op het ‘repareren’ van moeders, er beter gefocust kan worden op het ‘repareren’ van de sociale en organisatorische context waarin gendernormatieve schuldgevoelens en keuzes gecreëerd worden.