ľ�ϸ���Ӱ��

In het afgelopen decennium zijn werknemers in Nederland vaker van baan gaan wisselen. Dit vormt een probleem, aangezien vrijwel alle sectoren al kampen met personeelstekorten. Meer vertrek vergroot niet alleen de werkdruk van achterblijvende collega’s, maar verlaagt ook productiviteit. Bovendien zijn werknemers die actief zoeken vaak al minder tevreden en betrokken. In zijn dissertatie richt Luuk Mandemakers zich daarom op het identificeren van nieuwe strategieën om zoekgedrag beter te begrijpen en te verminderen, zodat vertrekwensen tijdig kunnen worden geadresseerd.

Eerder onderzoek benadrukt vooral individuele motieven zoals werkontevredenheid en zelfregulatie. Minder aandacht is er voor de rol van de werkomgeving, terwijl werk zich juist afspeelt in sociale contexten. Mandermakers’ dissertatie breidt kennis hierover uit op drie niveaus. Ten eerste wordt gekeken of arbeidsmarktdiscriminatie migranten, ouderen en lager opgeleiden ontmoedigt om naar een nieuwe baan te zoeken. Hoewel dit geen direct effect blijkt te hebben, accepteren deze groepen meer ontevredenheid wanneer basisbehoeften worden vervuld. 

Ten tweede richt bestaand onderzoek zich vooral op de uniforme impact van organisatiekenmerken. “Met mijn proefschrift laat ik echter zien dat de effecten verschillen tussen groepen: sociale cohesie blijkt vooral belangrijk om zoekgedrag van migranten te verminderen, meer dan bij niet-migranten.” 

Ten derde onderzocht de promovendus of het vertrekgedrag van collega’s invloed heeft. “Dit blijkt een van de sterkste voorspellers: het zien vertrekken of zelfs het vermoeden van vertrek bij anderen vergroot de kans dat werknemers zelf ook zoeken.”

Tot slot laat zijn onderzoek zien dat collectief zoekgedrag het sociale weefsel van organisaties kan aantasten, doordat samenwerking in teams met veel zoekende werknemers erodeert.