ľ¹Ï¸£ÀûÓ°ÊÓ

Sinds de financiële crisis in 2008 zijn steeds meer organisaties geïnteresseerd geraakt in psychologische veerkracht. De COVID-19 crisis heeft deze interesse verder aangewakkerd. Onderzoek naar veerkracht richt zich op de vraag hoe het kan dat sommige mensen zich succesvol aanpassen aan dergelijke stressvolle gebeurtenissen (stressoren) en anderen niet. Het proefschrift van Richta IJntema heeft tot doel om meer inzicht te krijgen in het fenomeen ‘psychologische veerkracht’: hoe we het moeten opvatten en kunnen versterken. 

In organisaties wordt nog vaak gedacht dat veerkracht een ontwikkelbare eigenschap is. IJntema’s proefschrift laat zien dat deze opvatting verouderd is. Veerkracht zou nu opgevat moeten worden als een dynamisch proces. IJntema legt dit proces uit aan de hand van een zelf ontwikkeld veerkrachtmodel: het Psychologische Immuniteit-Psychologische Elasticiteit (PI-PE) model. Dit model maakt inzichtelijk hoe het veerkrachtproces in gang gezet wordt door een stressor, hoe deze stressor een bestaand psychologisch evenwicht kan verstoren en welke routes mensen doorlopen om dit evenwicht ofwel te behouden, te herstellen, te optimaliseren of te veranderen. 

Een vraag waar organisaties vaak mee worstelen is hoe ze veerkracht bij medewerkers kunnen versterken. IJntema’s proefschrift biedt hiervoor aanknopingspunten. Hoewel de Utrechtse promovenda geen best practice heeft gevonden van een procesgericht veerkrachtprogramma, heeft ze er wel een ontwikkeld in samenwerking met een consultancybureau en de effectiviteit ervan aangetoond in twee veldstudies. Daarnaast heeft ze criteria voor veerkrachtprogramma’s opgesteld en vijf manieren geïdentificeerd om veerkracht te versterken.

Al met al schijnt haar proefschrift een nieuw licht op psychologische veerkracht en manieren om die op te bouwen.