ľ�ϸ���Ӱ��

“Samen de wereld duurzaam verbeteren.” Zo luidt de missie van de Universiteit Utrecht. En daarin staat ze niet alleen. Veel organisaties spreken de ambitie uit om bij te dragen aan maatschappelijke verandering. Maar hoe krijgen zulke idealen betekenis binnen organisaties, en vinden ze hun weg in het dagelijkse werk?

In de praktijk blijkt dat niet altijd vanzelfsprekend. Ambities raken versnipperd, verliezen aan urgentie, of stranden bij wisselend leiderschap. Tegelijkertijd zijn er ook organisaties waar maatschappelijke betrokkenheid wél samenvalt met de manier waarop beslissingen worden gemaakt en werk wordt georganiseerd. In haar proefschrift onderzoekt Esmee Veenstra wat dat verschil verklaart: onder welke voorwaarden raakt maatschappelijk verantwoord ondernemen (MVO) verweven als een gedeelde, duurzame praktijk?

Het onderzoek van de promovendus omvat vijf studies onder ruim tweehonderd organisaties, deels uitgevoerd in samenwerking met MVO Nederland. Via enquêtes, interviews en een veldinterventie onderzocht Veenstra hoe organisaties hun maatschappelijke inzet ontwikkelen en vasthouden. Vanuit sociaal- en organisatiepsychologisch perspectief is daarbij gekeken hoe intrinsieke motivatie en gedeelde identiteit bijdragen aan het verdiepen en verankeren van maatschappelijke betrokkenheid in het dagelijks functioneren van organisaties.

Veensta: “Mijn bevindingen laten zien dat MVO steviger geworteld raakt wanneer het verbonden is met gedeelde waarden, ingebed is in interne processen, en het wordt versterkt door samenwerking—zowel binnen als buiten de organisatie.” Zo laat haar proefschrift zien hoe maatschappelijke betrokkenheid zich kan ontwikkelen tot een duurzame praktijk: van binnenuit gedragen, ingebed in het dagelijks werk, en beter bestand tegen wisselende omstandigheden.

Veenstra heeft gemaakt, een gids met een compacte toelichting op haar onderzoek. Ook biedt de gids praktische handvatten, bruikbaar voor professionals, beleidsmakers en geïnteresseerde burgers.