ľ¹Ï¸£ÀûÓ°ÊÓ

Wereldwijd hebben landen moeite om de kwaliteit van hun wateren te herstellen en te beschermen. Dit proefschrift onderzoekt hoe governance-benaderingen het behalen van de waterkwaliteitsdoelen uit de Europese Kaderrichtlijn Water kunnen ondersteunen. Hiervoor is de relatie onderzocht tussen het watersysteem en het juridische en maatschappelijke systeem. Daarbij is gebruik gemaakt van wetenschappelijke literatuur en ervaringen met governance-benaderingen uit de praktijk in Nederland. Deze worden ingezet voor de bescherming van drinkwaterbronnen, ecologie en zwemwater. 

Uit het onderzoek blijkt dat er verschillende perspectieven zijn op de effectiviteit van waterkwaliteitsbeheer, variërend van de verbetering van het ecosysteem (ecologie en hydrologie), het behalen van de wettelijke doelen (rechten) tot de kwaliteit van maatschappelijke processen ten aanzien van participatie, transparantie en integriteit (sociale wetenschappen en economie). De combinatie van deze perspectieven kan het proces ondersteunen om doelen te formuleren en te behalen maar geeft geen garantie.  Als er andere conflicterende prioriteiten worden gesteld in het maatschappelijke debat, kunnen de waterkwaliteitsdoelen niet volledig worden behaald. 

Het praktijkonderzoek laat zien dat verschillende doelen verschillende voorwaarden stellen aan een governance-benadering. Deze zijn gerelateerd aan de schaal van een watersysteem, de rollen en verantwoordelijkheden van de actoren die betrokken moeten worden, en de samenhang van het wettelijk en beleidsmatig kader. Verder lijkt er verschil te zijn tussen de noodzakelijke governance-voorwaarden in de planfase en de uitvoeringsfase. Dit is ook een verklaring voor de moeilijkheden bij het behalen van de waterkwaliteitsdoelen. Onderzoek tot nu toe is vooral gericht op de planfase en nauwelijks op de uitvoeringsfase.

Keuzes die worden gemaakt in een governance-benadering (wie te betrekken, beschikbaarheid en inzet van instrumenten, maatregelen en monitoring) beïnvloeden de waterkwaliteitsverbetering die kan worden behaald. Een gezamenlijke aanpak vanuit het sociaal-economische, juridische en ecologisch-hydrologische kennisdomein is noodzakelijk om zulke ongewenste effecten te voorkomen.