ľ¹Ï¸£ÀûÓ°ÊÓ

De menselijke wervelkolom onderscheidt zich van die van viervoetige primaten door een karakteristieke S-vorm, ontstaan tijdens de evolutie naar tweevoetige voortbeweging. Anatomische aanpassingen in wervelkolom en bekken maakten het mogelijk de rechtopstaande houding langdurig te behouden. Dit evenwicht kan worden verstoord door degeneratie, fracturen, neuromusculaire aandoeningen of chirurgie, wat kan leiden tot adult spinal deformity (ASD). De chirurgische correctie van ASD kent aanzienlijke complicatierisico’s.

Dit proefschrift onderzoekt de effectiviteit van chirurgische behandelstrategieën voor afwijkende sagittale uitlijning, met focus op bekkenosteotomieën als mogelijk minder invasief alternatief voor spinale osteotomieën. Hoofdstuk 2 bevat een systematisch literatuuronderzoek (973 patiënten), waaruit pelvic tilt naar voren komt als cruciale radiologische parameter die sterk samenhangt met klinische uitkomsten. Hoofdstuk 3 bespreekt een enquête onder Nederlandse wervelkolomchirurgen, waarin uitlijningsparameters belangrijk worden geacht maar inconsistent worden toegepast, wat wijst op de noodzaak van standaardisatie. Hoofdstuk 4 vergelijkt technieken voor herstel van lumbale lordose in kadavermodellen, waarbij bilaterale facetectomie de grootste correctie opleverde. Hoofdstuk 5 introduceert de bilaterale anterieure open-wig osteotomie (BEPO) van het bekken, die de pelvic incidence verlaagt en nuttig kan zijn wanneer lumbale osteotomie onvoldoende correctie geeft. Hoofdstuk 6 vergelijkt vier bekkenosteotomieën in een in-silico model; de dome-osteotomie rond het acetabulum (A-DPO) was het meest voorspelbaar maar technisch veeleisend, terwijl de BEPO eenvoudiger is maar complexere stabilisatie vereist.