ľ¹Ï¸£ÀûÓ°ÊÓ

Rolmodellen spelen een belangrijke rol in de opleiding tot arts, want geneeskundestudenten leren veel door ervaren artsen te observeren en imiteren. Over geneeskundestudenten met een migratieachtergrond, die minder vaak medisch specialist worden, wordt bovendien vaak gezegd dat zij meer rolmodellen nodig hebben. ‘Meer rolmodellen’ klinkt simpel, maar bij nadere inspectie blijkt ons beeld van rolmodellen (‘een excellente arts’) te eendimensionaal om tot echte oplossingen te komen. 

Om een breder begrip van rolmodellen in de geneeskundeopleiding te krijgen verkent promovenda Isabella Spaans dit onderwerp in haar promotieonderzoek. Ze doet dat middels interviews met artsen met een migratieachtergrond, vragenlijsten onder geneeskunde- en niet-geneeskundestudenten, en tot slot in een literatuurreview van vijftig jaar rolmodelonderzoek. 

Het onderzoek levert een verrassend en complex beeld van rolmodellen op. Zo concludeert Spaans dat studenten zelf hun rolmodel kiezen. Of beter gezegd: samenstellen, als een mozaïek van mensen in en buiten de opleiding. Dat mozaïek is heel persoonlijk en verandert constant. Ook wordt het belang van rolmodellen duidelijk: studenten met een rolmodel rapporteren hogere cijfers en een sterker thuisgevoel dan studenten zonder rolmodel. Herkenbare rolmodellen worden door studenten als het meest inspirerend omschreven - en studenten met een migratieachtergrond hebben wel rolmodellen, maar juist weinig van deze representatieve rolmodellen. 

Uiteindelijk laat dit onderzoek zien dat rolmodellen in de geneeskunde veel meer zijn dan alleen ‘excellente artsen’. Dit hernieuwde begrip van rolmodellen biedt aanknopingspunten voor onderzoek en beleid en pleit voor een diverse leeromgeving waar studenten in aanraking komen met veel verschillende artsen.