ľ¹Ï¸£ÀûÓ°ÊÓ

De kennis over traumatische wervelletsels is de afgelopen decennia sterk toegenomen, wat heeft geleid tot betere classificatiesystemen en behandelingen. Desondanks blijven behandelmethodes wereldwijd uiteenlopen. Door verbeterde overleving kampen meer patiënten met langdurige functionele beperkingen, wat de noodzaak van gestandaardiseerde follow-up benadrukt.
De AO Spine PROST, een vragenlijst over functioneren van patiënten na een werveltrauma, bleek betrouwbaar voor lange termijn follow-up; uitkomsten toonden dat het aanwezig zijn van comorbiditeiten en vertraagde werkhervatting slechtere uitkomsten van de AO Spine PROST voorspellen. De AO Spine CROST, een vragenlijst over de verwachte uitkomst van een patient ingevuld door de behandeld orthopeed, bleek uitvoerbaar en betrouwbaar, maar toonde discrepanties tussen arts- en patiëntpercepties.
Vervolgens werd gezocht naar een uniforme term voor misvorming na wervelkolomtrauma. Na literatuuronderzoek, enquêtes en een Delphi-consensusproces werd de term Posttraumatische Spinale Deformatie (PSD) vastgesteld, gedefinieerd als misvorming met functionele beperkingen, al dan niet met neurologische symptomen.
In aansluiting daarop wordt de toepasbaarheid van de nieuwe definitie bekeken in een groep patienten na werveltrauma met eigen gerapporteerde functionele beperkingen. Deze subgroep had vaker ernstigere fracturen en werd vaker geopereerd, maar vertoonde niet altijd duidelijke radiologische vervormingen, ondanks beperkingen. Dit toont aan dat de ernst van de misvorming niet direct met functioneren samenhangt. Wel was de nieuwe definitie toepasbaar op deze groep. 
Het proefschrift benadrukt het belang van lange termijn follow-up, betrouwbare meetinstrumenten en uniforme terminologie. Toekomstig onderzoek moet zich richten op het identificeren van risicofactoren voor PSD via natuurlijke experimenten, zodat behandeling vanaf het eerste moment beter afgestemd kan worden op individuele belangen.