ľ¹Ï¸£ÀûÓ°ÊÓ

De atmosfeer en de oceaan zijn twee sterk interagerende componenten van het klimaatsysteem. De atmosferische forcering is een snelle component en is gemodelleerd als ruis, i.e. als een willekeurig proces met een hoge frequentie. De oceaan reageert op deze forcering en varieert onder andere op een lange tijdschaal.

Het onderzoek in dit proefschrift richt zich op het effect van atmosferische ruis op de oceaanvariabiliteit, namelijk: (i) zeeniveauvariabiliteit en (ii) de stabiliteit van de Atlantische meridionale omwentelingscirculatie (AMOC) die het resultaat is van een complex systeem van stromingen in de Atlantische Oceaan. In het bijzonder wordt er in dit proefschrift een geschikte nulhypothese voor zeeniveauvariabiliteit geformuleerd, die het mogelijk maakt om verschillende fenomenen in de oceaancirculatie (bijvoorbeeld El Niño) te onderscheiden van het achtergrondsignaal dat gedreven wordt door de atmosferische forcering.

Atmosferische ruis, zoals fluctuaties in de hoeveelheid zoetwatertoevoer in de Noord-Atlantische Oceaan, kan transitiegedrag veroorzaken in de oceaancirculatie. Dit is met name alarmerend voor de AMOC, die verantwoordelijk is voor het relatief milde klimaat in Noordwest-Europa vergeleken met kustregio’s op vergelijkbare breedtegraden in de Grote Oceaan.

In dit proefschrift is de aannemelijkheid van een ruis-geïnduceerde transitie van de huidige AMOC bestudeerd, zowel in een conceptueel klimaatmodel als in state-of-the-art mondiale klimaatmodellen, zoals gebruikt in het vijfde beoordelingsrapport van de Intergovernmental Panel of Climate Change (IPCC).