ľ¹Ï¸£ÀûÓ°ÊÓ

Het aardmagneetveld beschermt de aarde tegen schadelijke deeltjes van de zon. Deze deeltjes zouden satellieten die in een baan om de aarde draaien beschadigen en ook zou onze atmosfeer langzaam kapot gaan als er teveel van die deeltjes op de atmosfeer zouden botsen. Het aardmagneetveld is daarom belangrijk voor het leven op aarde, en het is dus belangrijk om de evolutie en het gedrag van het aardmagneetveld goed te begrijpen. Het magneetveld wordt opgewekt in de diepe aarde, in de vloeibare buitenkern. Je kunt het aardmagneetveld beschouwen als een staafmagneet met twee polen (dipool), een magnetische noord- en zuidpool. Het aardmagneetveld is echter niet stabiel, het verandert met de tijd. Omdat het aardmagneetveld dynamisch is, verandert de magnetische richting en de sterkte van het veld op het aardoppervlak. In dit proefschrift ligt de focus op het ontrafelen van snelle en lokale variaties in de richting en sterkte van het aardmagneetveld, die niet kunnen worden verklaard door een dipool.

Het bepalen van de richting van het aardmagneetveld in het verleden is relatief eenvoudig. Het achterhalen van de sterkte van het vroegere aardmagneetveld, de intensiteit, is veel lastiger. In dit proefschrift is de interpretatie van zulke paleointensiteiten eerst gestandaardiseerd. Deze nieuwe standaarden zijn gebruikt voor het bestuderen van twee anomalieën van het aardmagneetveld, de ‘Levant IJzertijd Anomalie’ en de ‘Zuid-Atlantische Anomalie’. Voor beide anomalieën worden grenzen aangegeven tot waar deze anomalieën zich hebben uitgestrekt. Dit brengt ons dichterbij het ontrafelen van deze complexe verschijnselen van het aardmagneetveld.