ľ¹Ï¸£ÀûÓ°ÊÓ

Ongeveer 10% van de wereldwijde ziektelast wordt veroorzaakt door psychische en neurologische aandoeningen en middelengebruik (MNS). Ondanks deze hoge ziektelast, krijgen veel mensen met MNS-aandoeningen niet de behandeling die ze nodig hebben. Hierdoor ontstaat een behandelingskloof.

Om iets aan de behandelingskloof te doen, lanceerde de Wereldgezondheidsorganisatie (WHO) het mental health Gap Action Program (mhGAP). Willen interventies op basis van mhGAP succesvol zijn, dan moeten interventies op het niveau van het gezondheidssysteem gelijktijdig worden uitgevoerd en geëvalueerd.

Promovendus Nawaraj Upadhaya beschrijft in zijn proefschrift de bevindingen van een strategie die gebaseerd is op een door de WHO geformuleerd stappenplan. Deze strategie is er vooral op gericht om uitdagingen en kansen binnen de geestelijke gezondheidszorg in landen met weinig middelen, zoals Nepal, te versterken. De verschillende benodigde activiteiten om de gezondheidstoestand te verbeteren, worden als bouwstenen op elkaar afgestemd en aan elkaar gekoppeld.

Upadhaya toont aan dat mhGAP-gebaseerde interventies alleen duurzaam kunnen zijn als er sprake is van regelmatige opleiding, regelmatig toezicht en administratieve ondersteuning. Ook moeten er financiële prikkels zijn voor de eerstelijnszorgwerkers en een sterk coördinatiemechanisme op nationaal en districtsniveau. Actieve deelname van gebruikers en zorgverleners is eveneens van vitaal belang voor de versterking van de inspanningen op het gebied van de geestelijke gezondheidszorg. Ook is het versterken van de geestelijke gezondheidsinfrastructuur binnen de overheid, met name op het ministerie van Volksgezondheid, een vereiste voor het opschalen van mhGAP-gebaseerde interventies. Tot slot moeten voor een succesvolle opschaling de kwesties van gevestigde belangen, commissie en wanpraktijken worden aangepakt die momenteel in de toeleveringsketen van psychotrope geneesmiddelen bestaan.