ľ�ϸ���Ӱ��

Samenvatting proefschrift:

De picornavirussen vormen een grote virusfamilie waartoe enkele bekende humane en veterinaire virussen behoren. Bekende picornavirussen zijn onder andere poliovirus, hepatitis A virus en het mond-en-klauwzeervirus. Het mond-en-klauwzeervirus was zelfs het eerste dierlijke virus – een infectieus agens dat kleiner is dan een bacterie maar wel ziekte kan overdragen – dat werd geïdentificeerd. Kort na de ontdekking van het mond-en-klauwzeervirus in 1898, werd in 1908 het poliovirus, een picornavirus dat mensen kan infecteren, geïdentificeerd. De term “virus”, afgeleid van het Latijnse woord voor vergif, werd geïntroduceerd om naar deze ziekteverwekkers te verwijzen. Het was destijds echter volstrekt onbekend wat deze ziekteverwekkers waren of hoe ze ziekte kunnen veroorzaken. Sinds hun ontdekking zijn deze twee virussen intensief bestudeerd. Onder andere dit onderzoek was een van drijfveren achter de ontwikkeling van de moleculaire virologie als zelfstandig vakgebied. Daarnaast heeft het onderzoek naar de vermeerdering van deze virussen, welke ten koste gaat van hun gastheer, bijgedragen aan onze kennis van de moleculaire processen in de cel.

Virussen zijn acellulaire parasieten die voor hun vermeerdering afhankelijk zijn van het metabolisme van hun gastheer. De vermeerdering van alle virussen, en dus ook van picornavirussen, kan worden herkend door de gastheer. De gastheer kan vervolgens enkele antivirale responsen inschakelen om de vermenigvuldiging en verspreiding van het virus tegen te gaan. Voor een succesvolle infectie is het virus genoodzaakt om deze antivirale responsen te onderdrukken of te ontduiken. Het onderzoek beschreven in dit proefschrift richt zich op de manieren waarop enkele picornavirussen de verschillende antivirale responsen onderdrukken of ontduiken. Hierbij wordt specifiek gekeken naar twee vroege antivirale reacties van een geïnfecteerde cel; de expressie van type I-interferon en het inschakelen van de cellulaire stressrespons.