ľ�ϸ���Ӱ��

LET OP: Als een kandidaat een lekenpraatje houdt, start de livestream een kwartier eerder.

Onze hersenen functioneren door het versturen van kleine elektrische signalen tussen zenuwcellen. Deze signalen, zogenaamde actiepotentialen, maken het mogelijk om te denken, voelen en bewegen. Twee structuren in zenuwcellen zijn daarbij onmisbaar: het axon initieel segment (AIS), waar het signaal wordt opgewekt, en myeline, een vettige isolatielaag die zorgt dat signalen snel en precies worden doorgegeven.

In mijn proefschrift onderzocht ik hoe flexibel deze structuren zijn en hoe veranderingen hierin de hersenfunctie beïnvloeden. Allereerst keek ik naar het AIS in sensorische hersengebieden. Ik ontdekte dat de lengte van het AIS niet vaststaat, maar verandert afhankelijk van zintuiglijke ervaring. Wanneer muizen bijvoorbeeld hun snorharen niet konden gebruiken, werd het AIS langer; bij verrijkte stimulatie werd het korter — en dat kon al binnen enkele uren gebeuren. Dit laat zien dat het AIS fungeert als een fijnregelmechanisme dat de hersenactiviteit in balans houdt. Ook vond ik het moleculaire proces achter deze flexibiliteit: een route die natriumkanalen van het AIS-oppervlak verwijdert, waardoor zenuwcellen minder prikkelbaar worden.

Daarnaast onderzocht ik myeline in lange hersenbanen. Met een model van gedeeltelijk myelineverlies liet ik zien dat zelfs kleine verstoringen leidden tot signaalfouten en slechte timing tussen hersengebieden. Hierdoor werd de samenwerking tussen zintuiglijke informatie en terugkoppelsignalen verstoord.

Gezamenlijk tonen deze bevindingen aan dat het AIS en myeline fungeren als “elektrische versnellingen” van de hersenen, die onze zenuwcellen zowel flexibel als nauwkeurig laten werken.