ľ¹Ï¸£ÀûÓ°ÊÓ

Radiotherapie heeft als doel om tumoren met een vernietigende stralingsdosis te raken, terwijl omliggende gezonde organen zoveel mogelijk worden gespaard.

In dit proefschrift onderzoeken we hoe MRI-scans die tijdens de bestraling worden gemaakt –met een bestralingsapparaat met ingebouwde MRI-scanner, ontwikkeld in het UMC Utrecht– kunnen helpen om de behandeling van kanker te verbeteren. Door te analyseren hoe het lichaam beweegt tijdens de behandeling, bijvoorbeeld door een blaas die zich vult of een gasbel die het rectum gaat, kunnen we inschatten hoe deze bewegingen de daadwerkelijk afgegeven stralingsdosis. Kennis van deze dosis kan worden gebruikt om het vervolg van de behandeling te verbeteren. 

In deze studie hebben we simulaties gemaakt van typische bewegingen die vaak voorkomen bij prostaatkankerpatiënten (en hoe die eruitzien op MRI-scans), en van de bestraling tijdens die bewegingen. Zo kunnen we verschillende methoden testen die de afgegeven dosis inschatten, waaronder een nieuwe methode die we zelf hebben ontwikkeld. Deze methode gebruikt informatie over de positie van organen, zoals ingetekend door artsen, en levert vaak nauwkeurigere resultaten op.

Daarnaast onderzoeken we de onzekerheid van deze schattingen, wat belangrijk is voor goede klinische beslissingen. Met onze simulaties kunnen we verschillende manieren om onzekerheid te meten vergelijken, opnieuw inclusief een nieuwe methode die we ontwikkeld hebben. Deze methode geeft onzekerheidsschattingen die makkelijk te interpreteren zijn en die vergeleken kunnen worden met de onzekerheid van simpelweg aannemen dat de geplande dosis ook echt is afgeleverd. Onze methode blijkt informatiever dan het alternatief: aannemen dat er geen onzekerheid is. 

Onze resultaten laten zien dat het gebruiken van MRI-beelden die tijdens de behandeling zijn gemaakt, kan leiden tot nauwkeurigere en meer gepersonaliseerde radiotherapie. Dit kan uiteindelijk zorgen voor betere behandeluitkomsten bij prostaatkanker.