ľ¹Ï¸£ÀûÓ°ÊÓ

LET OP: Als een kandidaat een lekenpraatje houdt, start de livestream een kwartier eerder.

Veengebieden beslaan maar drie procent van het landoppervlak op aarde, maar bevatten bijna een derde van de mondiale bodemkoolstof. Door anoxische omstandigheden en langdurige waterverzadiging is de veenafbraak door microbiële activiteit sterk geremd, waardoor koolstof zich over duizenden jaren heeft kunnen ophopen. Wanneer veen wordt ontwaterd voor landbouw of infrastructuur, wordt dit evenwicht verstoord. Door blootstelling aan zuurstof versnelt de microbiële afbraak, komt CO₂ vrij en zakt het maaiveld. Dit leidt tot bodemdaling en verhoogde broeikasgasemissies. Ontwaterde veengebieden dragen nu naar schatting vier tot zes procent bij aan de jaarlijkse mondiale antropogene CO₂-uitstoot.

Deze studie onderzoekt factoren die veenafbraak aansturen, met nadruk op diepere, waterverzadigde zones en de dynamische overgangszone waar grondwaterstanden fluctueren. In laboratorium- en veldexperimenten is gekeken naar het effect van zuurstofbeschikbaarheid, botanische oorsprong van het veen, historische drainage, verdichting en redoxcondities op microbiële activiteit.

Belangrijke bevindingen tonen dat planttype, ijzer en zwavel bepalend zijn voor de afbraaksnelheid in overgangszones. Mechanische verdichting blijkt de porositeit en daarmee de afbraak tijdelijk te verminderen. Vernatting reduceert CO₂-emissies, maar kan CH₄-emissies verhogen, afhankelijk van locatie en substraat. Metingen van redoxprofielen en microbiële ademhalingssnelheid verbeteren de inschatting van broeikasgasemissies. Dit onderzoek draagt bij aan een beter inzicht in veenafbraak en biedt aanknopingspunten voor effectief beheer en herstel van gedraineerde veensystemen.