“We luisteren goed naar de behoefte van mensen”
Het belang van samenwerken met gemeenschappen
Community Engaged Learning (CEL) benadrukt het belang van nauwe samenwerking met de samenleving. Denk daarbij aan (semi)publieke organisaties, burgers en andere maatschappelijke partners. Ook bij de internationale non-profitorganisatie (DZG) staat samenwerking centraal en niet alleen binnen Nederland. Een gesprek met CEL-ambassadeur Rebecca Nordquist van de Universiteit Utrecht, en en van DZG.
Community Engaged Learning (CEL) is een beweging vanuit de Universiteit Utrecht om studenten op verschillende manieren in contact te brengen met de maatschappij. “Dat iedereen leert staat centraal, niet alleen de studenten, maar ook de maatschappelijke partners en docenten”, vertelt Rebecca Nordquist, CEL-ambassadeur en onderzoeker bij de Universiteit Utrecht. “Kortom, een gezamenlijk leerproces waarbij iedereen een bijdrage levert.”
Mensen in Malawi zijn heel gemotiveerd, dat sterkt ons nog meer om hen zoveel mogelijk te helpen
Goed luisteren
Siska Hulsman en Rebecca Roos zetten zich beiden in voor de studententak van Dierenartsen Zonder Grenzen Nederland. Als non-profitorganisatie ondersteunen ze mensen in Malawi op veterinair gebied in de meest brede zin van het woord. Roos: “We luisteren goed naar de behoefte van mensen en zetten vandaaruit projecten op.”
Nordquist: “Binnen CEL organiseren studenten veel projecten. Dat vind ik het mooiste. Om samenwerkingen te versterken, wil ik studenten adviseren om contacten binnen de organisatie aan te gaan.”
Hulsman: “Leuk dat Rebecca dit noemt, dat is ook wat ik in Malawi heb ervaren. Bij aankomst merk je meteen dat het zo’n andere wereld is, met een andere cultuur en werkwijze. Mensen leven van dag tot dag, dat maakt het extra belangrijk om met een open blik te werk te gaan en contacten te leggen.”
Motivatie, belangrijke drijfveer
Op dit moment vallen de projecten die de studenten van Dierenartsen Zonder Grenzen uitvoeren nog niet onder het curriculum van CEL. Hulsman en Roos zijn druk bezig om daarin verandering te brengen. De projecten die ze opzetten, hebben immers veel raakvlakken met de competenties van CEL-onderwijs.
Hulsman: “In Malawi werken we op verschillende manieren samen. Zo gaan we langs bij boeren die we opleiden tot Community Animal Health Worker. We leren ze de basishandelingen van een dierenarts. Denk aan vaccineren, ontwormen en uitvoeren van simpele behandelingen. Hierdoor kunnen ze de andere boeren in hun gemeenschap helpen. Daarnaast verspreiden we kennis over de dieren, waardoor hun gezondheid en productie verbeteren. Ook werken we mee aan een campagne tegen hondsdolheid in samenwerking met mensen die daar al aan werken.”
De harde scheidslijn tussen universiteit en samenleving vervaagt langzaam. Dat vind ik heel mooi
Roos: “Deze campagne is een belangrijk project. Rabiës of hondsdolheid is gelukkig steeds meer onder controle, maar nog niet de wereld uit. Juist door het opzetten van deze projecten en samenwerkingen aan te gaan, komen we steeds een stap verder.”
Hulsman knikt en vervolgt: “Een andere campagne die hieraan bijdraagt, is het castratieproject. In dit project werken we samen met lokale dierenartsen om de zwerfdierenpopulatie te verkleinen. Je merkt aan alles dat de mensen in Malawi heel gemotiveerd zijn. Dat sterkt ons alleen maar meer om te helpen. In drie dagen tijd hebben we 109 dieren gecastreerd.”
Harde scheidslijn
Nordquist: “Ik vind het goed om te horen dat jullie bezig zijn met het onderwijs. Dan denk ik gelijk aan hoe we de koppeling kunnen maken met de doelstellingen van het CEL. Het is een mooie ontwikkeling dat de universiteit en faculteit zich steeds meer richting maatschappelijke partners bewegen. Dat vind ik erg belangrijk om in het onderwijs verder door te voeren. Studenten moeten in de maatschappij maatschappelijke discussies kunnen voeren en leren van mensen die geen binding hebben met de Universiteit Utrecht. De harde scheidslijn tussen binnen en buiten de universiteit is langzaam aan het vervagen. Dat vind ik mooi.”
Nordquist heeft nog een vraag aan Hulsman. “Wat heb je meegenomen wat jou verder gaat helpen als toekomstig dierenarts?” Hulsman vindt het mooie vraag om mee af te sluiten. “Ik ben dankbaarder voor mijn werk nu ik mens én dier kan helpen. Je ziet hoe belangrijk dieren voor mensen zijn. Ik hecht er nu meer waarde aan dat we in Nederland dieren zo goed kunnen helpen. Dat zou ik ook graag in andere landen voor elkaar willen krijgen.”