Wat droogte doet met een koeienboerderij in de Achterhoek
De overheid besloot afgelopen vrijdag extra uit te geven aan de bestrijding van droogte in Nederland. Na de extreem droge zomer van 2018 ervaren we nu het derde droge jaar op rij.
Waterschappen moeten het water beter vast leren houden, in verband met toekomstige periodes van aanhoudende droogte. Het geld moet er ook voor zorgen dat ons land beter is voorbereid op extreem weer.
“We krijgen meer droogte én overstromingen in een propvol land," vatte hydroloog en droogte-expert (UU) de problemen samen in de lezing begin dit jaar. Wanders werkte samen met het KNMI aan een onderzoek over de droogte van 2018.
Het kwam eind mei uit. Daarin werd aannemelijk gemaakt dat het neerslagtekort van 2018 samenhangt met de grotere huidige klimaattrend, de opwarming van de aarde.
Dinsdag 9 juni spreken wij Wanders opnieuw in de . Wat is de impact van de conclusies van het KNMI-rapport? En wat kunnen wij als burgers bijdragen aan de bestrijding van droogte?
De boer strijdt tegen de droogte
Een van de sectoren die getroffen wordt door de droogte is de melkvee-industrie. Mijn ouders zijn koeienboer in de Achterhoek en hebben een melkveebedrijf met ongeveer 50 koeien. Daarmee is het een van de kleinere niet-biologische boerderijen in Nederland. Toch is het de vraag of we dit aantal koeien kunnen houden. En dat komt door de droogte.
Het is opnieuw de , en dat merken we. De Achterhoek is momenteel weer een van de droogste regio’s in Nederland. Mijn vader pacht een paar hectare grasland in de buurt van de rivier de IJssel. In maart had hij deze met mest bereden. Je injecteert de mest dan in de bovenste grondlaag. Een paar goede regenbuien en de mest met voedzame nutriënten trekt zo de grond in.
Maar die paar goede regenbuien zijn er niet geweest. Toen mijn vader er vorige week het gras ging maaien, maaide hij een opgedroogd laagje mest mee. Dat was er gewoon drie maanden op blijven liggen. De grasoogst viel nogal tegen.
De voedselreserves voor de koeien zijn de vorige jaren opgebruikt. Dat er snel iets moet gebeuren is duidelijk. Pragmatisch zet mijn vader de oplossingen uiteen. “Niemand kan voorspellen hoe droog het aankomende zomer wordt,” zegt hij. “Dus zodra de droogte begint, begin je met sproeien. Dan hoop je dat je genoeg water hebt tot het weer gaat regenen.” Ik kijk omhoog en wijs mijn vader op de grijze lucht. Hoofdschuddend antwoordt hij: “afgelopen weekend viel hier twaalf millimeter regen. Dat is niet genoeg. Dat is overmorgen weer weg."
Hoe verdeel je schaars water?
Als er te weinig gras groeit, zal mijn vader de koeien eerder gaan verkopen en het familiebedrijf langzaam afbouwen. Om dat te voorkomen moet er dus meer water naar de Achterhoek. De extra investeringen zullen hopelijk helpen om in de toekomst beter met droogte om te kunnen gaan.
Maar volgens Wanders dreigt er desalniettemin een nationaal watertekort. Mijn vader is dan niet de enige die belang heeft bij dat schaarse water. Andere agrariërs, natuurgebieden, de scheepvaart gebruiken dat water ook.
Wie heeft er bij waterschaarste het recht op water? Het complexe plaatje van hoe dat in Nederland is geregeld, bespreken we ook met Wanders tijdens de Science Sessions. Eerder besprak rechtsgeleerde (UU) in de lezing hoe dat op wereldschaal is geregeld. Niet alleen is dat plaatje nog complexer, zo legt Misiedjan uit, het recht op water is wereldwijd oneerlijk en onduidelijk verdeeld. Als er in 2040 mondiaal ‘waterstress’ ontstaat, zoals geografische toekomstmodellen laten zien, moet de wereld wel een antwoord op de vraag kunnen formuleren.
Wanders stelt het kernachtig: “We moeten keuzes maken.”